Benim için Disco Elysium, bir oyunun şok edici gerçeğini gösterdi. Bana bir arkadaşın ve kendimi bulmak. Gerçekten ben de kendimi görüyorum, düşüncelerimi, duygularımı. Hikaye akıcı, derin.

Bu oyunun en güzel yanı, seni ilk başta çekmesi. Realist bir hikaye ve iç dünyanı keşfetmek, bir oyun değiştirici. İlk başta tereddüt ettim, ama oynadıktan sonra insanların neden bu kadar tutkulu olduğunu anladım.

Harry'i oynadım, ben de ilk başta sevmeme başladım, ama sonra sevdim. Zayıf yanları var, ama yetenekleri de var. Birazcık sevimli, iç dünyası da gerçekçi.

En sevdiğim, ani ve komik anlar. Karaoke sahnesini gördün mü? Hoşuna gidebilir, hoşuna gitmeyebilir, ama oynamaktan sonra, hangisi olduğunu bilemezsin. Harry'in mizahı ise gerçekten komik, saçma ve komik. Düşünce ve diyalog seçenekleri, inanılmaz, sürprizli.

Ama her oyunun bir dezavantajı var. Disco Elysium'un dezavantajı ise, oyun içi metinlerin fazlalığı ve oynanışın tartışmalı geri dönüşü. Yazı stili edebi, yaratıcı, ama oyundan keyif alıyorsan, sıkılabilirsin.