Benim son oynadığım oyun Bramble: The Dağ Kralı oldu ve atmosferi ve oyuncuya etkisini nasıl etkilediğini gördüm. Tam olarak söyleyemeyeceğim, ama neden herkes bu oyuna (özellikle masal yeniden yorumlama sevenler, platformerler ve kalp sızlatan hikayeler sevenler) oynamalı olduğunu ve neyin dikkatinizi çekmesi gerektiğini (bazen oyunda duygusal olarak zorlayıcı olabilir ve kötü bir tat bırakabilir) anlatmaya çalışacağım.

Bramble: The Dağ Kralı hakkında temel bilgi.

Oyun 2023 yılında Dimfrost Studio tarafından geliştirilip Merge Games tarafından yayınlandı.

İnsan hikayeleri Skandinav folklorunden esinlenilmiş ve aynı zamanda korku öğeleri de var, bunlardan bahsetmek istiyorum.

Hikaye basit, neredeyse masal gibi: bir sabah, bir oğlan olan Olle kardeşi Lilliemor'un kaybolduğunu fark eder. Onun için forest'e gitmeye karar verir, orada fantastik yaratıklarla tanışır – cüceler ve periler. Hepsi sanki keyifli ve çekici gibi görünüyor, ama Lilliemor'un bir kaya tırnağı tarafından kaçırıldığını fark edince Olle'nin onu kurtarması gerekir. Çok fazla bilgi vermeden, sadece söyleyeyim ki oyun masterfully çocuk için hissettirir, çocuğun güvende olduğu zaman sevinirsiniz ve dikkatinizi çeker – sıkılmazsınız.

Cücelerin köyü

Diğer fantastik bir yaratıkOyunun tümü karşıtlıklarla ilgilidir. Neden Bramble'i baştan sona oynadım.

Başlangıçta sanki keyifli gibi görünüyor. Dünya sanki gerçek bir masal gibi: canlı, renkli tarlalar, coşkulu cüce köyü, Alice'in Çılgınlığı'nda gibi devasa mantarlar, akan dereler ve daha fazlası – kolayca büyüleniyorsunuz. Gerçekten, oyunun bu kadar gerçekçi ve güzel olarak tasarlandığını hissetmek istedim.

Çekici

Bu oyunun en çok beni etkileyen yanı, korku unsurlarıdır. Sadece aniden gelen korku anları değil, oyunun atmosferini tamamen değiştiren anlardır. Işıklar söner ve çok intense sahneler gelir. Özellikle önce gördüğümüz sevimli anların ardından, çok ürkütücü sahneler gelir. Kardeşler Grimm'in hikayelerine benziyor, o kadar da sert ve gerçekçi. Bir trol mutfakta bir şeyler pişiriyor ve düşünüyorsun ki 'hadi, belki ben de menüye gireceğim' diye. Ama bu sadece imajinasyonun çalışması değil, oyun gerçekten bu tür olayları yaşatabiliyor. Mesela, bir kapanın içine düşmek, bir çivinin üzerine basmak gibi. Ya da poor Olle'in canını yaktırmak gibi.

O zamanlar korku gerçekten gerçek oldu.

Emniyet hissi tamamen yok olur. Özellikle de kahramanın bu dünyada ne kadar zayıf olduğunu sevmişim. Oyunun mekanikleri olmasa, o kadar da uzun süre dayanamazdı. O kadar da hızlı koşamaz, o kadar da uzun süre dayanamazdı. O kadar da hızlı koşamaz, o kadar da yüksek yerlere çıkamaz, o kadar da hızlı atlama yapamazdı.

Ama bazı sevgi dolu anlar da var.

İlerledikçe, daha da intense hale geliyor ve poor Olle'in canını yaktırmak, brutal olaylar ve salgın hastalığın sonuçlarını görmeye başlıyorsun. Kahraman iyi niyetle hareket ediyor, ama çok açık ki, bir kişi, bir büyü taşı olsa bile, yeterli değil. Bazı olaylar, bizim kontrolümüzde değil. Büyü bitiyor ve gerçeklik gösteriliyor, sanki tarih kitaplarımızda gördüğümüz gibi.

Bu noktada müziği çok sevdim.

Eşler Olle'nin peşinden sıcak sıcak.Şefler ve onları yenmekle ilgili.

Bu oyunun her şefini bana kalırsa ben de hatırlamıyorum bile (ismini bile hatırlayamıyorum). Olle'nin boyut farkıyla karşılaştırıldığında, hızlı tepkiler, gizlilik ve kurnazlık kullanarak onları yenmek zorunda kalıyor.

Nekken ile yapılan savaş benzersizdi – hata yaparsanız, baştan başlamanız gerekir. Oyun, gerilimi yükseltmek için harika bir iş yapıyor: bir hata yaparsanız, ilk pozisyona geri dönersiniz ve hattın hızında bile olsa, şef size yetişebilir. Animasyonlar mükemmel, Nors mitolojisine dikkat eden geliştiricilere teşekkür ediyorum.

Her şefin hikayesi var.

Old Hag Pest, hastalığın ve ölümlerin sembolü – bir kazma ve bir süpürgeyle silahlandırılmış. Onu yenmek için yapılan savaş, bana kalırsa, tamamen çılgın, belleğime kazınmış ve bir miktar sürrealist bir hava var.

Tabii ki, oyunun sadece bir şefi yok. Ama şunu söyleyeyim, onlar da oynamayan veya bir walkthrough izleyenler için sürprizler.

Püsküllü karakterler.Olle, Lillimor ve Tova gibi olumlu karakterler, büyük gözler, küçük burunlar ve dudakları sıkılmış gibi görünüyorlar, onları 'püsküller' gibi gösteriyorlar. İronik olarak, bazı arkadaşlarım bu durumun rahatsız edici buldu. Benim için bu, onları daha fazla bağlanmamızı sağlamak için yapıldı, ama ben bu kararıma karşıyım. Benim için bu, 'awww' yapmamamı veya beni itip kaktırmaması için bir neden olmadı.

Kim bu oyunu keyif almayacaktır?

Violansız ve kanlı sahnelere karşı duyarlı olanlar. Çok fazla var, ve bunu şekerlemeyeceğim - sahnelere yoğun, hikaye de oldukça karanlık. Ben de kendimi bir miktar rahatsızlık duyduğumda bile, oldukça duyarlı bir insanım.Bu oyunu sevenler kimlerdir?

Karanlık, ters yüz edilmiş hikayeler ve masalların hayranları;Platform oyunları sevenler. Atlamalar, tutmalar, zamanlama ve stratejiler, tüm bunlar burada;Basit sorular sevenler;Norse mitolojisi ve ötesi sevenler;Uzun süreli bir zaman taahhüdü gerektirmeyen oyunlar sevenler.

İnsanlara söylemek gerekirse, final boss ve son bölümüm beklentilerimi karşılamadı. Ancak, oyunum en sevdiğim oyunlar arasına girdi ve aynı geliştiriciden bir devam oyunu veya benzer bir oyun almayı çok isterim.

Okuyuculara teşekkür ederim!